Temín volver á casa.
Cando fixen a maleta, temín esquecer o camiño que me dirixía a ela.
Atemorizábame a idea de non recoñecer o sabor do sal que me levaba ata a praia, os murmurios do vento co seu alento de esperanza.
Recei por acordarme da lúa que aluma as noites solitarias.
O arrecendo da chuvia.
O nome das herbiñas coas que compuxen versos estando namorada.
A miña infancia.
Asustoume pensar que nos meus oídos xa non soaban as conversas que me deran folgos e me
animaran a ser poetisa cando dubidaba.
A voz da miña avoa, que me fixo apreciar a nosa historia, a perpetuar a súa nostalxia.
Gustaríame visitar a súa tumba e levarlle flores a esgalla.
Prender un candil aos espíritos dos devanceiros que aínda nos acompañan.
Pasear sen apuro.
Contar estrelas.
Recitar cantigas na alborada.
Recoñecer o pasado celta e reescribir lembranzas.
Tecer novas aventuras coas que encher moitas páxinas.
Devezo por tornar á vila e visitar a casa.
